Seminarium licencjackie 340-PS1-3SEML1

Seminarium licencjackie powinno kończyć się egzaminem licencjackim, którego zakres obejmuje tematykę seminarium z uwzględnieniem szczególnych (pogłębionych) studiów uczestnika seminarium nad konkretnym problemem badawczym. W trakcie uczestniczenia w seminarium studenci zapoznają się z proponowaną literaturą przedmiotu (tekstami teoretycznymi i tekstami literackimi), poddają dyskusji teksty teoretyczne, zapoznają się ze specyfiką rozwoju i znaczenia polskiego i europejskiego pozytywizmu i neoromantyzmu. Uczestnicy seminarium licencjackiego rozumieją zależności terminologiczne, kwalifikacyjne, umieją wskazać na osocze historycznoliterackie omawianych zagadnień. Równolegle przygotowują także poszczególne części wybranego z tematyki seminarium materiału badawczego, który prezentują podczas zajęć seminaryjnych (pod koniec drugiego semestru). Wybrany przez studentów materiał badawczy – sproblematyzowany i uspójniony – stanowi część zakresu egzaminu licencjackiego. Uczestnicy seminarium przedstawiają pod koniec drugiego semestru wyniki swych poszukiwań i badań w formie autoreferatów, stanowiących punkt wyjścia do dyskusji uczestników zajęć. Autoreferaty winny stanowić prezentację myśli przewodniej i założeń badawczych (konspekt), ponadto ujawniać samodzielnie przygotowanego fragmentu prezentacji, który następnie poddany jest dyskusji. Dzięki temu student ma możliwość wysłuchania formułowanych w czasie dyskusji uwag uczestników zajęć, ich wskazówek, dopowiedzeń, uzupełnień, podpowiedzi, sugestii. Dyskusja umożliwia studentowi uzyskanie potwierdzenia własnych spostrzeżeń, akceptacji własnej ścieżki badawczej, rozumienia i interpretacji tekstów literackich, porządku rozwijania wstępnych (często intuicyjnych) tez. Ponadto staje się dobrym fundamentem do zobaczenia ewentualnych pęknięć konstrukcji prezentacji, niekonsekwencji lub przeoczeń autorskich. Pomaga dopełnić i uspójnić projekt badawczy studenta. Dzięki możliwości słuchania autoreferatów wygłaszanych przez uczestników seminarium oraz uczestniczeniu w dyskusji przyszły licencjat ma możliwość poznania warsztatów badawczych i metod pracy innych studentów, co pozwala na ciągłą weryfikację własnej postawy i przyjętych przez siebie rozwiązań.

Seminarium licencjackie powinno kończyć się egzaminem licencjackim, którego zakres obejmuje tematykę seminarium z uwzględnieniem szczególnych (pogłębionych) studiów uczestnika seminarium nad konkretnym problemem badawczym. W trakcie uczestniczenia w seminarium studenci zapoznają się z proponowaną literaturą przedmiotu (tekstami teoretycznymi i tekstami literackimi), poddają dyskusji teksty teoretyczne, zapoznają się ze specyfiką rozwoju i znaczenia polskiego i europejskiego pozytywizmu i neoromantyzmu. Uczestnicy seminarium licencjackiego rozumieją zależności terminologiczne, kwalifikacyjne, umieją wskazać na osocze historycznoliterackie omawianych zagadnień. Równolegle przygotowują także poszczególne części wybranego z tematyki seminarium materiału badawczego, który prezentują podczas zajęć seminaryjnych (pod koniec drugiego semestru). Wybrany przez studentów materiał badawczy – sproblematyzowany i uspójniony – stanowi część zakresu egzaminu licencjackiego. Uczestnicy seminarium przedstawiają pod koniec drugiego semestru wyniki swych poszukiwań i badań w formie autoreferatów, stanowiących punkt wyjścia do dyskusji uczestników zajęć. Autoreferaty winny stanowić prezentację myśli przewodniej i założeń badawczych (konspekt), ponadto ujawniać samodzielnie przygotowanego fragmentu prezentacji, który następnie poddany jest dyskusji. Dzięki temu student ma możliwość wysłuchania formułowanych w czasie dyskusji uwag uczestników zajęć, ich wskazówek, dopowiedzeń, uzupełnień, podpowiedzi, sugestii. Dyskusja umożliwia studentowi uzyskanie potwierdzenia własnych spostrzeżeń, akceptacji własnej ścieżki badawczej, rozumienia i interpretacji tekstów literackich, porządku rozwijania wstępnych (często intuicyjnych) tez. Ponadto staje się dobrym fundamentem do zobaczenia ewentualnych pęknięć konstrukcji prezentacji, niekonsekwencji lub przeoczeń autorskich. Pomaga dopełnić i uspójnić projekt badawczy studenta. Dzięki możliwości słuchania autoreferatów wygłaszanych przez uczestników seminarium oraz uczestniczeniu w dyskusji przyszły licencjat ma możliwość poznania warsztatów badawczych i metod pracy innych studentów, co pozwala na ciągłą weryfikację własnej postawy i przyjętych przez siebie rozwiązań.

Seminarium licencjackie powinno kończyć się egzaminem licencjackim, którego zakres obejmuje tematykę seminarium z uwzględnieniem szczególnych (pogłębionych) studiów uczestnika seminarium nad konkretnym problemem badawczym. W trakcie uczestniczenia w seminarium studenci zapoznają się z proponowaną literaturą przedmiotu (tekstami teoretycznymi i tekstami literackimi), poddają dyskusji teksty teoretyczne, zapoznają się ze specyfiką rozwoju i znaczenia polskiego i europejskiego pozytywizmu i neoromantyzmu. Uczestnicy seminarium licencjackiego rozumieją zależności terminologiczne, kwalifikacyjne, umieją wskazać na osocze historycznoliterackie omawianych zagadnień. Równolegle przygotowują także poszczególne części wybranego z tematyki seminarium materiału badawczego, który prezentują podczas zajęć seminaryjnych (pod koniec drugiego semestru). Wybrany przez studentów materiał badawczy – sproblematyzowany i uspójniony – stanowi część zakresu egzaminu licencjackiego. Uczestnicy seminarium przedstawiają pod koniec drugiego semestru wyniki swych poszukiwań i badań w formie autoreferatów, stanowiących punkt wyjścia do dyskusji uczestników zajęć. Autoreferaty winny stanowić prezentację myśli przewodniej i założeń badawczych (konspekt), ponadto ujawniać samodzielnie przygotowanego fragmentu prezentacji, który następnie poddany jest dyskusji. Dzięki temu student ma możliwość wysłuchania formułowanych w czasie dyskusji uwag uczestników zajęć, ich wskazówek, dopowiedzeń, uzupełnień, podpowiedzi, sugestii. Dyskusja umożliwia studentowi uzyskanie potwierdzenia własnych spostrzeżeń, akceptacji własnej ścieżki badawczej, rozumienia i interpretacji tekstów literackich, porządku rozwijania wstępnych (często intuicyjnych) tez. Ponadto staje się dobrym fundamentem do zobaczenia ewentualnych pęknięć konstrukcji prezentacji, niekonsekwencji lub przeoczeń autorskich. Pomaga dopełnić i uspójnić projekt badawczy studenta. Dzięki możliwości słuchania autoreferatów wygłaszanych przez uczestników seminarium oraz uczestniczeniu w dyskusji przyszły licencjat ma możliwość poznania warsztatów badawczych i metod pracy innych studentów, co pozwala na ciągłą weryfikację własnej postawy i przyjętych przez siebie rozwiązań.

R. Sheppard, Problematyka modernizmu europejskiego [w:] Odkrywanie modernizmu. Przekłady i komentarze, pod red. i ze wstępem R. Nycza, Kraków 2004, s. 71-140. Dalej jako OM.
Odkrywanie modernizmu, red. R. Nycz, Kraków 2004.
K. Wyka, Młoda Polska, Kraków 1977.
Modernizm – spotkania. Antologia, red. E. Paczoska i L. Magnone, Warszawa 2008.
R. Nycz, Język modernizmu. Prolegomena historycznoliterackie, Wrocław 1997.
M.P. Markowski, Polska literatura nowoczesna. Leśmian, Schulz, Witkacy, Kraków 2007.
M. Jay, Kryzys tradycyjnej władzy wzorku. Od impresjonistów do Bergsona [w:] OM, s. 295-330.
J. Maciejewski, Wiek XIX jako formacja kulturowa i dziewiętnastowieczność jako antywartość, „Wiek XIX” 2008, s. 73-80.
M.P. Markowski, Polska literatura nowoczesna. Leśmian, Schulz, Witkacy, Kraków 2007.
M. Gloger, Pozytywizm: między nowoczesnością a modernizmem, „Pamiętnik Literacki” 2007, z. 1, s. 5-19.
E. Paczoska, Latarnia czarnoksięska, czyli dziewiętnastowieczność i nowoczesność, „Wiek XIX” 2008, s. 39-53.
J. Habermas, Filozoficzny dyskurs nowoczesności, przekł. M. Łukasiewicz, Kraków 2005.
A. Bielik-Robson, Jednostka [w:] tejże, Inna nowoczesność. Pytania o współczesną formułę duchowości, Kraków 2000, s. 17-122.
A. Skrendo, Poezja modernizmu. Interpretacje, Kraków 2005., wstęp (cz. I) i fragmenty dotyczące poezji Leśmiana.
R. Nycz, Literatura jako trop rzeczywistości, Kraków 2001.
A. Foltyniak, Między „pisać Nałkowską” a Nałkowskiej „czytaniem siebie”. Narracyjna tożsamość podmiotu w „Dziennikach”, Kraków 2004.
E. Grabska, Moderniści o sztuce, wybrała, oprac. i wstępem opatrzyła E. Grabska, Warszawa 1971.
S. Jasionowicz, Intertekstualność w świetle badań nad wyobraźnią twórczą [w:] Intertekstulaność i wyobraźniowość. Studia pod red. B. Sosień, Kraków 2003, s. 21-33.
M. P. Markowski, Nietzsche. Filozofia interpretacji, Kraków 2001.
„Przegląd Literacko-Filozoficzny” 2006, nr 1(13) – Filozofia literatury.
A. N. Uggla, Strindberg a teatr polski 1890-1970, Warszawa 2000.
E. Boniecki, Struktura „nagiej duszy”. Studium o Stanisławie Przybyszewskim, Warszawa 1993.
G. Matuszek, Naturalistyczne dramaty, Kraków 2008.
A. Skrendo, Poezja modernizmu. Interpretacje, Kraków 2005., wstęp (cz. I) i fragmenty dotyczące poezji Leśmiana.
M. Stala, Trzy nieskończoności. O poezji Adama Mickiewicza, Bolesława Leśmiana i Czesława Miłosza, Kraków 2001, cz. II, s. 85-114.
D. Sajewska. „Chore sztuki”. Choroba/tożsamość/dramat. Przemiany podmiotowości oraz formy dramatycznej w utworach scenicznych przełomu XIX i XX wieku, Kraków 2005, s. 12-126.
E. Boniecki, Modernistyczny dramat ciała: Maria Komornicka, Warszawa 1998.
J. Habermas, Modernizm – niedokończony projekt, [w:] Postmodernizm. Antologia przekładów, pod red. R. Nycza, Kraków 1996, s. 25-46.
Modernistyczne źródła dwudziestowieczności, red. A. Z. Makowiecki i M. Dąbrowski, Warszawa 2003.
M. Głowiński, Powieść młodopolska. Studium z poetyki historycznej, Kraków 1997.
W. Gutowski, Mit-eros-sacrum. Sytuacje młodopolskie, Bydgoszcz 1999.
W. Gutowski, Nagie dusze i maski, Kraków 1997.
E. Ihnatowicz, Bohaterowie polskiej prozy współczesnej 1864-1918. Artyści, twórcy, Warszawa 1999.
Lektury polonistyczne. Od realizmu do preekspresjonizmu, red. G. Matuszek, Kraków 2001.
E. Paczoska, Dojrzewanie, dojrzałość i niedojrzałość. Od Bolesława Prusa do Olgi Tokarczuk, Warszawa 2004.
M. Podraza-Kwiatkowska, Wolność i transcendencja. Studia i eseje o Młodej Polsce, Kraków 2001.
M. Popiel, Oblicza wzniosłości. Estetyka powieści młodopolskiej, Kraków 1999.
M. Stala, Pejzaż człowieka. Młodopolskie myśli i wyobrażenia o duszy, duchu i ciele, Kraków 1994.
Ch. Baudelaire, Paryski spleen, przeł. i komentarzem opatrzył R. Engelking, Gdańsk 2008.
R. M. Rilke, Elegie duinejskie, Sonety do Orfeusza (kserokopia tekstów przygotowana dla studentów).
B. Leśmian, Przemiany, A. Lange, Rozmyślania (fragmenty), S. Wyspiański, inc. U stóp Wawelu…, J. Żuławski, Myśl jest wszystkim, M. Komornicka, Pragnienie (kserokopia tekstów przygotowana dla studentów).
M. Proust, W poszukiwaniu straconego czasu, t. I (dowolne wydanie).
V. Woolf, Chwile wolności. Dziennik 1915-1941, oprac. A. O. Bell, wstęp Q. Bell, przeł. M. Heydel, Kraków 2007 (fragmenty).
V. Woolf, Pani Dalloway (dowolne wydanie).
M. J. Wielopolska, Pani El. Cykl nowoczesny, Kraków-Warszawa-Lwów 1911.
Z. Nałkowska, Dzienniki, wstęp i oprac. H. Kirchner, t. I (fragmenty).
Wybrane dramaty Ibsena i Strindberga, Przybyszewskiego (wybór studentów).
T. Mann, Czarodziejska góra (dowolne wydanie).
Listy Gabrieli Zapolskiej, zebrała S. Linowska, Warszawa 1970, t. I i II (fragmenty)
Symboliści francuscy (Od Baudelaire’a do Valérego), wybrał, wstępem i notami biograficznymi poprzedził M. Jastrun, objaśniła J. Kamionkowa, Wrocław 1965 (fragmenty).
A. Lange, Rozmyślania, Logos, Wiersze różne [w:] tegoż, Rozmyślania i inne wiersze, wybrał i wstępem poprzedził J. Poradceki, Warszawa 1979.

Literatura dobierana jest indywidualnie, w zależności od tematu wybranego przez studenta.
Literatura wprowadzająca w tematykę seminarium "Dawna literatura popularna":
- Michałowska T. , Literatura okolicznościowa, w: Słownik literatury staropolskiej, red. tejże, Wrocław 1998, s. 480−485.
- Ślękowa L., Muza domowa. Okolicznościowa poezja rodzinna czasów renesansu i baroku, Wrocław 1991.
- Walczak B., Staropolska poezja okolicznościowa, „Lingua ac Communitas” 20014, t. 24, s. 5−12.
- Krzyżanowski J., Romans polski wieku XVI, Warszawa 1962.
- Maciejewska I., Romans można pojmować różnie, w: Gatunki literackie. Tradycja a współczesne przemiany, red. D. Ossowska, Z. Chojnowski, Olsztyn 1996, s. 17–25.
- Martuszewska A., Architektonika literackiego romansu, Gdańsk 2014.
- Michałowska T., Między poezją a wymową. Konwencje i tradycje staropolskiej prozy nowelistycznej, Wrocław 1970.
- Michałowska T., Nowela, w: Słownik literatury staropolskiej, red. T. Michałowska, B. Otwinowska, E. Sarnowska-Temeriusz, Wrocław 2002, s. 584–589.
- Michałowska T., Romans, w: Słownik literatury staropolskiej, red. T. Michałowska, B. Otwinowska, E. Sarnowska-Temeriusz, Wrocław 2002, s. 822–829.
- Michałowska T., Romans XVII i pierwszej połowy XVIII wieku w Polsce. Analiza struktury gatunkowej, w: Problemy literatury staropolskiej. Praca zbiorowa. Seria 1, red. J. Pelc, Wrocław 1972, s. 427–498.
- Wierzbicka-Trwoga K., Historyja, romans, powieść. Różne oblicza tego samego zjawiska, w: Powieść dziś. Teorie, tradycje, interpretacje, red. A. Skubaczewska-Pniewska, J. Tuszyńska, Toruń 2019, s. 131–146.
- Wolański A., Edycja tekstów. Praktyczny poradnik, Warszawa 2008.
- Maćkiewicz J., Jak pisać teksty naukowe?, Gdańsk 2001.

Literatura dobierana jest indywidualnie, w zależności od tematu wybranego przez studenta.
Literatura wprowadzająca w tematykę seminarium "Dawna literatura popularna":
- Michałowska T. , Literatura okolicznościowa, w: Słownik literatury staropolskiej, red. tejże, Wrocław 1998, s. 480−485.
- Ślękowa L., Muza domowa. Okolicznościowa poezja rodzinna czasów renesansu i baroku, Wrocław 1991.
- Walczak B., Staropolska poezja okolicznościowa, „Lingua ac Communitas” 20014, t. 24, s. 5−12.
- Krzyżanowski J., Romans polski wieku XVI, Warszawa 1962.
- Maciejewska I., Romans można pojmować różnie, w: Gatunki literackie. Tradycja a współczesne przemiany, red. D. Ossowska, Z. Chojnowski, Olsztyn 1996, s. 17–25.
- Martuszewska A., Architektonika literackiego romansu, Gdańsk 2014.
- Michałowska T., Między poezją a wymową. Konwencje i tradycje staropolskiej prozy nowelistycznej, Wrocław 1970.
- Michałowska T., Nowela, w: Słownik literatury staropolskiej, red. T. Michałowska, B. Otwinowska, E. Sarnowska-Temeriusz, Wrocław 2002, s. 584–589.
- Michałowska T., Romans, w: Słownik literatury staropolskiej, red. T. Michałowska, B. Otwinowska, E. Sarnowska-Temeriusz, Wrocław 2002, s. 822–829.
- Michałowska T., Romans XVII i pierwszej połowy XVIII wieku w Polsce. Analiza struktury gatunkowej, w: Problemy literatury staropolskiej. Praca zbiorowa. Seria 1, red. J. Pelc, Wrocław 1972, s. 427–498.
- Wierzbicka-Trwoga K., Historyja, romans, powieść. Różne oblicza tego samego zjawiska, w: Powieść dziś. Teorie, tradycje, interpretacje, red. A. Skubaczewska-Pniewska, J. Tuszyńska, Toruń 2019, s. 131–146.
- Wolański A., Edycja tekstów. Praktyczny poradnik, Warszawa 2008.
- Maćkiewicz J., Jak pisać teksty naukowe?, Gdańsk 2001.

- ocena ciągła (bieżące przygotowanie do zajęć i aktywność) – 70%
- prezentacja autoreferatu – 30%
Zajęcia zdalne na platformie Blackboard Collaborate; w roku akademickim 2021/2022 zajęcia stacjonarne.

- ocena ciągła (bieżące przygotowanie do zajęć i aktywność) – 70%
- prezentacja autoreferatu – 30%

- ocena ciągła (bieżące przygotowanie do zajęć i aktywność) – 70%
- prezentacja autoreferatu – 30%