Polityka zagraniczna III RP 490-MS1-2PZRP

Od początku XVIII na politykę zagranicą Rzeczpospolitej coraz większy wpływ miały ościenne mocarstwa. Efektem była utrata niepodległości. Następnie sprawa polska stała się czynnikiem przez wiele dziesięcioleci cementującym układ sił miedzy mocarstwami środkowo i wschodnioeuropejskimi.
Polska odzyskała niepodległość w 1918 r. Od początku ścierały się różne wizje polityki zagranicznej. Inne przesłanki przyświecały polityce na kierunku zachodnim, a inne wschodnim w okresie kształtowania się niepodległości.
Istotna cezurą był rok 1926 r., kiedy do władzy powrócił marszałek Józef Piłsudski. Niemal do śmierci miał on decydujący wpływ na kierunki polityki zagranicznej. W latach 1935-1939 Polska znalazła się w trudnej sytuacji międzynarodowej. Polską dyplomacja kierował wówczas Józef Beck. W latach drugiej wojny światowej polska dyplomacja miała ograniczone pole działania, funkcjonując na obczyźnie i poddawana naciskom mocarstw.
Lata PRL to okres w którym Polska posiadała atrybuty suwerennego państwa, ale nie prowadziła samodzielnej polityki zagranicznej. Po 1989 r. celem polskiej polityki zagranicznej stała się integracja euroatlantycka. Przedmiotem rozważań są uwarunkowania polskiej drogi do NATO i UE. Analizie poddano udział Polski w organizacjach i porozumieniach międzynarodowych. Przedstawiono sylwetki szefów resortu spraw zagranicznych i funkcjonowanie służby zagranicznej. Zwrócono uwagę na uwarunkowania zewnętrzne i wewnętrzne polityki zagranicznej. Po 2004 r. Polska polityka zagraniczna starała się zapewnić państwu miejsce wśród czołowych państw Unii Europejskiej. Po 2015 r. istotnej aktywizacji uległ kierunek wschodni polskiej polityki. Końcowym akordem jest omówienie kierunków polityki zagranicznej po agresji Rosji na Ukrainę w 2022 r. oraz perspektyw w kontekście wyborów parlamentarnych jesienią 2023 r.